ناکارآمدی نظریه‌ی «ابتناء» در تبیین علیّت ذهنی

این مقاله معضل علیتِ حالات/ویژگی‌های ذهنی برای حالات/ویژگی‌های فیزیکی یا حالات/ویژگی‌های ذهنی دیگر را بر اساس یکی از نظرات مهم راجع به ارتباط ویژگی‌های ذهنی و فیزیکی بررسی کرده است. این نظریه (که توسّط فیلسوف تحلیلی، دونالد دیویدسون، هم‌زمان با ارائه‌ی نظریه‌ی این‌همانی مصداقی ارائه گردید) سعی داشت با پرهیز از گرفتار شدن در دام تقلیل‌گرایی و حفظ دوئیت ویژگی‌های ذهنی و فیزیکی، نوعی ارتباط منطقی بین این دو نوع از ویژگی‌ها بیابد. اما این مقاله نشان می‌دهد که دیویدسون در طرح ارتباط مذکور (که نامش را ابتناء ویژگی‌های ذهنی بر ویژگی‌های فیزیکی گذاشته) نتوانسته راه حلّی برای معضل علیت ذهنی بیابد و به دام محرومیت علّی و یا تعین علّی مضاعف گرفتار آمده است. در نتیجه طرح نظریه‌ی ابتناء، در تبیین رابطه‌ی علّی ویژگی‌های ذهنی با ویژگی‌های فیزیکی (یا ویژگی‌های ذهنی دیگر)، به شکست می‌انجامد.